Demos Chryssikos
Κυριακή ήταν και τότε, πριν από δεκαεπτά χρόνια. 14 Ιανουαρίου 2001.
Θέλω να μιλήσω για τη Σοφία.
Αν είχα τώρα ένα παιδί και με ρωτούσε για τα ιδανικά και τις αξίες της δικής μου γενιάς, τότε ναι, θα του μιλούσα για τη Σοφία Μπεφόν.
Θέλω να μιλήσω για τη Σοφία.
Αν είχα τώρα ένα παιδί και με ρωτούσε για τα ιδανικά και τις αξίες της δικής μου γενιάς, τότε ναι, θα του μιλούσα για τη Σοφία Μπεφόν.
Με τη Σοφία μέναμε στην ίδια γειτονιά. Αντικριστά τα σπίτια μας. Και
τώρα που ήμουν στην Αθήνα στις γιορτές, καθόμουν στο γραφείο μου με θέα
το δρόμο και έβλεπα το διαμέρισμά της (τώρα πια η οικογένειά της έχει
φύγει από εκεί). Αλλά και τη μαρμάρινη αφιερωματική επιγραφή στον
κηπάκο. Ήταν τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη από μένα, γεννημένη το 1966, εγώ
έκανα περισσότερο παρέα με τη μικρότερη αδελφή της.
Το 1984 η Σοφία εισήχθη στην Ιατρική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και αργότερα στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου και αποφοίτησε. Πολυδιάστατη προσωπικότητα, εργαζόμενη στο ΕΚΑΒ, επέλεξε να ειδικευτεί στη μάχιμη ειδικότητα της αναισθησιολογίας. Κατά τη διάρκεια της ειδίκευσής της στην αναισθησιολογία, η Σοφία επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για πολλά επιμέρους γνωστικά πεδία της ειδικότητάς της, κυρίως δε την αναισθησία και τις επιπλοκές που μπορεί να προκύπτουν στη διάρκειά της σε ειδικές κατηγορίες ασθενών, όπως οι καρδιοπαθείς και οι ασθενείς με χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Επίσης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον επέδειξε στο γνωστικό πεδίο της αναλγητικής αγωγής, στη θεραπεία του πόνου σε ειδικά ιατρεία πόνου, στην περιοδική αναλγησία και την παρηγορητική αγωγή σε βαρέως και χρονίως πάσχοντες. Μετά την ειδίκευσή της, το γνωστικό αντικείμενο που σχεδόν "μονοπώλησε" το ενδιαφέρον της Σοφίας ήταν η επείγουσα και εντατική ιατρική και η αντιμετώπιση του πολυτραυματία.
Πολλές οι δημοσιεύσεις στο ενεργητικό της σε διάφορα ιατρικά συνέδρια. Ως γιατρός διάσωσης του ΕΚΑΒ, υπήρξε από τους πλέον μάχιμους. Στο μεγάλο σεισμό της Αθήνας στην Πάρνηθα (1999) επέδειξε απαράμιλλο ζήλο ως διασώστρια με αίσθημα ευθύνης. Παρείχε επείγουσα ιατρική υποστήριξη στους απεγκλωβισθέντες πολυτραυματίες σεισμόπληκτους, τόσο στην πλέον πληγείσα περιοχή της Μεταμόρφωσης Αττικής, όσο και στο εργοστάσιο της εταιρείας RICOMEX, όπου και υπήρξαν και τα περισσότερα θύματα του σεισμού. Ο μικρός Τζαννής, η ιστορία του οποίου είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο, είχε να θυμάται τη γιατρίνα που του έδινε τις πρώτες βοήθειες, τις παυσίπονες ενέσεις, χωμένη ανάμεσα στα μπάζα. Ήταν η Σοφία.
Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της ως ιπτάμενης γιατρού του ΕΚΑΒ, καταγράφηκαν στο ενεργητικό της εκατοντάδες ώρες πτήσης και μάλιστα με κάθε πτητικό μέσο διάσωσης, καθώς και εκατοντάδες πολύ σοβαρά περιστατικά οξέως και βαρέως πασχόντων. ΄Όλα αυτά τα διαχειρίστηκε και διεκπεραίωσε με απόλυτη επιτυχία, χάρη τόσο στην εξαίρετη επιστημονική της κατάρτιση, όσο και στη βαθύτατη ανθρωπιά της.
Εκείνη την καταραμένη μέρα του Γενάρη του 2001, το ΕΚΑΒ έλαβε σήμα για τη διακομιδή ασθενούς από την Πάτμο. Το απόγευμα της 14ης Ιανουαρίου 2001, ο ασθενής Αγαπητός Βαρκάδος επιβιβάστηκε στο ελικόπτερο του ΕΚΑΒ, και μαζί με τον πιλότο Αντόνιο Βακάρι, το συγκυβερνήτη Παναγιώτη Καταβέλη, τη γιατρό Σοφία Μπεφόν και το νοσηλευτή Γεώργιο Λεβεντζώνη, ξεκίνησαν κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες και με το πιθανότατο ενδεχόμενο σφοδρής καταιγίδας (δηλ. απαγορευτικές συνθήκες για πτήση) για τη μοιραία πτήση. Παράτολμη η απόφαση πραγματοποίησης της πτήσης, όμως οι διασώστες αψήφησαν τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες και υπερέβησαν την ανθρώπινη φύση. Το μοιραίο ελικόπτερο κατέπεσε και συνετρίβη, εν μέσω σφοδρής καταιγίδας, κοντά στη θαλάσσια περιοχή του Σουνίου. Τα συντρίμμια του μοιραίου ελικοπτέρου εντοπίστηκαν στη νησίδα ΄Αγιος Γεώργιος, στην περιοχή του Σουνίου. Δυστυχώς μόνο η σορός της Σοφίας αναγνωρίστηκε με τη μέθοδο του DNA, σχεδόν 3 μήνες μετά το τραγικό συμβάν, στις 18 Μαρτίου 2001, όταν το πτώμα της βρέθηκε στο ακρωτήριο Γραμβούσα των Χανίων.
Σήμερα το νέο κλειστό γυμναστήριο του Παλαιού Φαλήρου φέρει το όνομα της Σοφίας. Για να μην ξεχάσουν την ιστορία της οι επερχόμενες γενιές. Γιατί, δεν μπορεί, διάολε, κάποιο πιτσιρίκι θα ρωτήσει να μάθει για την προέλευση της ονοματοδοσίας. Και τότε θα μάθει ότι οι πραγματικοί survivors δεν είναι οι ήρωες των τηλεσκουπιδιών που του σερβίρουν, αλλά εκείνοι και εκείνες που δεν διστάζουν να δώσουν και τη ζωή τους για τη διάσωση όσων τους έχουν ανάγκη.
Μια τέτοια ηρωϊδα ήταν και η Σοφία.
Και βέβαια ήρωες και τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος του ελικοπτέρου...
....................
Lamprini T.
Το 1984 η Σοφία εισήχθη στην Ιατρική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και αργότερα στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου και αποφοίτησε. Πολυδιάστατη προσωπικότητα, εργαζόμενη στο ΕΚΑΒ, επέλεξε να ειδικευτεί στη μάχιμη ειδικότητα της αναισθησιολογίας. Κατά τη διάρκεια της ειδίκευσής της στην αναισθησιολογία, η Σοφία επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για πολλά επιμέρους γνωστικά πεδία της ειδικότητάς της, κυρίως δε την αναισθησία και τις επιπλοκές που μπορεί να προκύπτουν στη διάρκειά της σε ειδικές κατηγορίες ασθενών, όπως οι καρδιοπαθείς και οι ασθενείς με χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Επίσης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον επέδειξε στο γνωστικό πεδίο της αναλγητικής αγωγής, στη θεραπεία του πόνου σε ειδικά ιατρεία πόνου, στην περιοδική αναλγησία και την παρηγορητική αγωγή σε βαρέως και χρονίως πάσχοντες. Μετά την ειδίκευσή της, το γνωστικό αντικείμενο που σχεδόν "μονοπώλησε" το ενδιαφέρον της Σοφίας ήταν η επείγουσα και εντατική ιατρική και η αντιμετώπιση του πολυτραυματία.
Πολλές οι δημοσιεύσεις στο ενεργητικό της σε διάφορα ιατρικά συνέδρια. Ως γιατρός διάσωσης του ΕΚΑΒ, υπήρξε από τους πλέον μάχιμους. Στο μεγάλο σεισμό της Αθήνας στην Πάρνηθα (1999) επέδειξε απαράμιλλο ζήλο ως διασώστρια με αίσθημα ευθύνης. Παρείχε επείγουσα ιατρική υποστήριξη στους απεγκλωβισθέντες πολυτραυματίες σεισμόπληκτους, τόσο στην πλέον πληγείσα περιοχή της Μεταμόρφωσης Αττικής, όσο και στο εργοστάσιο της εταιρείας RICOMEX, όπου και υπήρξαν και τα περισσότερα θύματα του σεισμού. Ο μικρός Τζαννής, η ιστορία του οποίου είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο, είχε να θυμάται τη γιατρίνα που του έδινε τις πρώτες βοήθειες, τις παυσίπονες ενέσεις, χωμένη ανάμεσα στα μπάζα. Ήταν η Σοφία.
Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της ως ιπτάμενης γιατρού του ΕΚΑΒ, καταγράφηκαν στο ενεργητικό της εκατοντάδες ώρες πτήσης και μάλιστα με κάθε πτητικό μέσο διάσωσης, καθώς και εκατοντάδες πολύ σοβαρά περιστατικά οξέως και βαρέως πασχόντων. ΄Όλα αυτά τα διαχειρίστηκε και διεκπεραίωσε με απόλυτη επιτυχία, χάρη τόσο στην εξαίρετη επιστημονική της κατάρτιση, όσο και στη βαθύτατη ανθρωπιά της.
Εκείνη την καταραμένη μέρα του Γενάρη του 2001, το ΕΚΑΒ έλαβε σήμα για τη διακομιδή ασθενούς από την Πάτμο. Το απόγευμα της 14ης Ιανουαρίου 2001, ο ασθενής Αγαπητός Βαρκάδος επιβιβάστηκε στο ελικόπτερο του ΕΚΑΒ, και μαζί με τον πιλότο Αντόνιο Βακάρι, το συγκυβερνήτη Παναγιώτη Καταβέλη, τη γιατρό Σοφία Μπεφόν και το νοσηλευτή Γεώργιο Λεβεντζώνη, ξεκίνησαν κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες και με το πιθανότατο ενδεχόμενο σφοδρής καταιγίδας (δηλ. απαγορευτικές συνθήκες για πτήση) για τη μοιραία πτήση. Παράτολμη η απόφαση πραγματοποίησης της πτήσης, όμως οι διασώστες αψήφησαν τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες και υπερέβησαν την ανθρώπινη φύση. Το μοιραίο ελικόπτερο κατέπεσε και συνετρίβη, εν μέσω σφοδρής καταιγίδας, κοντά στη θαλάσσια περιοχή του Σουνίου. Τα συντρίμμια του μοιραίου ελικοπτέρου εντοπίστηκαν στη νησίδα ΄Αγιος Γεώργιος, στην περιοχή του Σουνίου. Δυστυχώς μόνο η σορός της Σοφίας αναγνωρίστηκε με τη μέθοδο του DNA, σχεδόν 3 μήνες μετά το τραγικό συμβάν, στις 18 Μαρτίου 2001, όταν το πτώμα της βρέθηκε στο ακρωτήριο Γραμβούσα των Χανίων.
Σήμερα το νέο κλειστό γυμναστήριο του Παλαιού Φαλήρου φέρει το όνομα της Σοφίας. Για να μην ξεχάσουν την ιστορία της οι επερχόμενες γενιές. Γιατί, δεν μπορεί, διάολε, κάποιο πιτσιρίκι θα ρωτήσει να μάθει για την προέλευση της ονοματοδοσίας. Και τότε θα μάθει ότι οι πραγματικοί survivors δεν είναι οι ήρωες των τηλεσκουπιδιών που του σερβίρουν, αλλά εκείνοι και εκείνες που δεν διστάζουν να δώσουν και τη ζωή τους για τη διάσωση όσων τους έχουν ανάγκη.
Μια τέτοια ηρωϊδα ήταν και η Σοφία.
Και βέβαια ήρωες και τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος του ελικοπτέρου...
....................
Lamprini T.
