Τη συσχέτιση ανάμεσα σε ένα περίπατο στη φύση και στη λύση προβλημάτων ανακάλυψα συμπτωματικά πριν από πολλά χρόνια. Ένα φθινοπωρινό Σάββατο, βρέθηκα για βόλτα σε ένα χωματόδρομο στην Πεντέλη. Ήμουν σύννους και κατηφής γιατί κάποιο σοβαρό επαγγελματικό πρόβλημα με απασχολούσε. Έσερνα βαρύθυμα τα βήματά μου με το κεφάλι κάτω.
Σύντομα όμως διαπίστωσα πως όσο περπατούσα, τόσο καλύτερα αισθανόμουν.Σαν να ήμουν φορτωμένος με σακιά άμμου και κάθε τόσο ένα τσουβαλάκι έπεφτε από πάνω μου. Τα πόδια μου πια, αντί να τα σέρνω, με κουβαλούσαν εκείνα.
Σήκωσα το κεφάλι, και παρατήρησα γύρω μου τη φύση. Πλάι μου η πλαγιά του βουνού, καταπράσινη από τα πεύκα, κατηφόριζε στην Ανατολική Αττική. Στα πόδια της, η καταγάλανη θάλασσα και απέναντι η Εύβοια. «Εδώ» είπα στον εαυτό μου«υπάρχουν ομορφιές που τις κοιτούσες μα δεν τις έβλεπες».
Συνέχισα το περπάτημα. Πόσο ωραία έδενε το γαλάζιο του ουρανού, το μπλε της θάλασσας με το καφέ του χώματος της πλαγιάς και το λευκό των σύννεφων που ταξίδευαν απαλά σπρωγμένα από το αεράκι. Η παλέτα της φύσης είχε βάψει τα πάντα με μια μαγευτική αρμονία.
Έσκυψα και έκοψα ένα μικροσκοπικό αγριολούλουδο που άλλοτε θα προσπερνούσα δίχως να προσέξω καν την παρουσία του. Τέλειος συνδυασμός του κίτρινου, του μοβ και του λευκού. Ένα θαύμα. Τότε κατάλαβα τι εννοούσε ο Βούδας όταν έλεγε: «Αν μπορούσαμε να δούμε καθαρά το θαύμα ενός μονάχα λουλουδιού, θα άλλαζε όλη η ζωή μας».
Συνέχισα μαγεμένος. Πεταλουδίτσες με προσπερνούσαν κι άλλες με τριγυρνούσαν όπως τα δελφίνια το καράβι.
Τα μάτια μου θαρρείς πως άνοιξαν και έβλεπα για πρώτη φορά τα πράγματα που ήσαν εκεί και με πρόσμεναν να τα ανακαλύψω και να τα θαυμάσω. Όλα τα δημιουργήματα της φύσης, μικρά και μεγάλα λες κι ήσαν σοφά τοποθετημένα από άριστο ντεκορατέρ σε μια διαρκή υπαίθρια έκθεση. Απολάμβανα με τις αισθήσεις μου όλο αυτό το μεγαλείο.
Και τότε ανοίξανε τα αυτιά μου στους ήχους που δεν άκουγα γιατί δεν τους πρόσεχα: τα τιτιβίσματα των πουλιών, το θρόισμα της αύρας στα κλαδιά των δέντρων, τον βόμβο του χρυσοπράσινου σκαραβαίου που πετούσε δίπλα μου.
Κι άνοιξαν τα ρουθούνια μου και οσφράνθηκα την πιπεράτη μυρωδιά που σε λιγώνει, καθώς αναδυόταν από τις ξερές πευκοβελόνες στο χώμα, νοτισμένες από τη χθεσινή βροχή.
Κοντοστάθηκα σε μια πηγή που ξέχυνε το παγωμένο της νερό. Έσκυψα και ήπια, αφού έδιωξα τις μέλισσες που ποτίζονταν κι αυτές. Δεν διψούσα. Ήπια έτσι, για να βάλω και τα χείλη μου σ’ αυτό το πανηγύρι των αισθήσεων.
Σε λίγο πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Κάθε τόσο σταματούσα για να πάρω ενθύμια από αυτή την εκδρομή στην φύση. Δυο τσακμακόπετρες για να εντυπωσιάσω το βαφτιστήρι μου, τον Βαγγέλη, με τις σπίθες που πετούν όταν τις τρίβεις στο σκοτάδι. Ένα κομμάτι φλούδα από ξεραμένο πεύκο που σκαλίζοντάς το φτιάχνεις βαρκάκι, όπως κάναμε μικροί στην κατασκήνωση, για να παίζει ο Βαγγελάκης.
Μιλώντας για παιχνίδια, σκέφτηκα ότι το πιο μεγάλο, το πιο υπέροχο και το πιο τρελό παιχνίδι στον κόσμο, είναι ο ίδιος ο κόσμος. Τεράστιος, τέλειος, απύθμενης φαντασίας!
Γυρνώντας στο αυτοκίνητο ένιωθα μια μεγάλη ψυχική ευφορία. Το άγχος μου είχε εξαφανιστεί και το επαγγελματικό πρόβλημα που με βασάνιζε όταν ήλθα, τώρα μίκρυνε. Γρήγορα μάλιστα, με ξεκάθαρο πλέον μυαλό, βρήκα τη λύση του.
Έκτοτε το καθιέρωσα. Όποτε νιώθω πιεσμένος για οποιονδήποτε λόγο, καταφεύγω στην φύση. Αν έχω και κάποιον άλλο για συντροφιά μοιράζομαι μαζί του τις εντυπώσεις και τις σκέψεις μου. Είναι κι αυτό μια διαφορετική εμπειρία και απόλαυση.
Και κάτι τελευταίο αλλά σημαντικό. Αν πρόκειται να πάρω κάποια σοβαρή απόφαση, ο περίπατος στην φύση με βοηθά αφάνταστα. Επικεντρώνομαι στις παραμέτρους του προβλήματος, τις αναλύω και, ήρεμα και νηφάλια, καταλήγω στην σωστή απόφαση.
Ένας περίπατος στη φύση είναι τρία φάρμακα σε ένα: αγχολυτικό, ψυχοθεραπευτικό και ψυχαγωγικό!
.........................................
Λύσεις από εκεί που δεν το περιμένεις!!! Βοηθάνε, και ας μην λύνουν ΟΛΑ τα προβλήματα...
Lamprini T.
