ΤαμένοBLOG
...
στίγματα κάποιων στιγμών
και θαυμάτων
...στίγματα κάποιων στιγμών
και θαυμάτων
Τετάρτη, 11 Μαΐου 2016
Δημόσια επιστολή από Πιστό σε Ιερέα! Μεγαλείο Ψυχής!
Πατέρα Γεώργιε
από την στιγμή που τυχαία ήρθα στο εκκλησάκι μας και είδα όλον εκείνο τον διαφόρων ηλικιών
κόσμο να μαζεύεται τακτικά σαν μελίσσι εκεί, θέλησα να καταλάβω το γιατί... Και δεν άργησα
να το καταλάβω... Η δική σας αύρα, ο λόγος σας με κράτησαν κι εμένα...
Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου πιστό αλλά δεν είχα πουθενά σε καμιά άλλη εκκλησία νιώσει
ότι εκεί ανήκω, εκεί θέλω να πηγαίνω, εκεί βρίσκω τον εαυτό μου και συναντώ το Θείο...
Έτσι άρχισα να έρχομαι σε κάθε ευκαιρία. Και κάθε φορά ένιωθα να χτίζεται κάτι όμορφο μέσα μου...
Ξαφνικά διαπίστωσα ότι χαιρόμουνΑΝ ερχόμουν εκεί στην αρχή μιας λειτουργίας και ω του
ερχόμουν εκεί στην αρχή μιας λειτουργίας και ω του
θαύματος ήθελα να μείνω μέχρι το τέλος... Ποτέ δεν μου συνέβη αυτό αλλού... Ποτέ... Και ποτέ
δεν ένιωθα μια καθημερινή λειτουργία να μου "μιλάει"...
Παράξενα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν τότε από το καλοκαίρι... Θα θυμάστε τις συμπτώσεις
(;;;;) με τον Άγιο Φανούριο... Την έμπνευση που με συνεπήρε Και μετά το μικρό θαύμα με την
λειτουργιά που ερχόμουν να ζητήσω και που μου δόθηκε πριν ακόμα προλάβω να φτάσω στο
κατώφλι και να πω καλησπέρα... Το πρώτο θαύμα εκεί... Ο θεμέλιος λίθος της "σχέσης" μου
με αυτόν τον χώρο...
Αργότερα το μεγάλο πλήγμα της μοίρας με γονάτισε πάλι... Η γυναίκα μου παρουσίασε μεταστάσεις
στον εγκέφαλο... Σκοτείνιασε ο κόσμος... Χρειαζόμουν χρήματα που δεν είχα και γρήγορα...
Ήρθα εκεί... Προσευχήθηκα... Η προσευχή μου έγινε ποίημα που φούσκωσε μέσα μου και
γεννήθηκε εκεί στο τραπεζάκι της αυλής του ναού... Κι αυτό το ποίημα συγκίνησε τους
συναδέλφους μου που έγιναν το χέρι Του... Τα χρήματα συγκεντρώθηκαν... Έγιναν ακτινοβολίες...
Και μετά απλά έπρεπε να περιμένουμε...
Σας άκουσα να λέτε αρκετά αργότερα "Πιστέψτε ότι σας έχει ΉΔΗ δοθεί αυτό που ζητάτε και τότε
θα σας δοθεί"... Ρίζωσε μέσα μου αυτό... Την Μ. Εβδομάδα ερχόμουν εκεί... ΔΕΝ ζητούσα πια...
Πίστευα ότι μου είχε ήδη δοθεί και απλά εγώ δεν το ήξερα ακόμα... Απλά ΘΑ το μάθαινα την
κατάλληλη στιγμή...Στις προσευχές μου έλεγα μόνο ότι πιστεύω ότι έχει την δύναμη και ότιΑΝ
ήθελε θα το έκανε... Ίσως το είχε ήδη κάνει...
Μ. Παρασκευή λίγο πριν την έξοδο του Επιταφίου... Θυμήθηκα πως Μ. Πέμτη χρησιμοποίησα το
τελευταίο και ξέχασα να αγοράσω καρβουνάκια για να έχω να θυμιατίσω (...Εγώ;;; Απίστευτο... Κι
όμως...) στο σπίτι μέρα που ήταν... Κι έπειτα σκέφτηκα... "Μα τι χαζός που είμαι... Θα ζητήσω ένα
από την κ.α Μηλίτσα..".. Πέντε λεπτά αργότερα μου αναθέτετε την τιμή να προπορεύομαι με το
θυμιατό του Επιταφίου... Και να αναρωτιέμαι με δάκρυα συγκίνησης στα μάτια... "Γιατί να συμβαίνουν
αυτά τα θαυμαστά σε εμένα;"... Το δεύτερο μικρό θαύμα εκεί... Κάτι να γαντζωθώ πάνω του...
Να δυναμώσω αυτό που μεγάλωνε μέσα μου...
Μ. Σάββατο μετά την πρωινή λειτουργία, έχοντας μεταλάβει, επέστρεφα προς το κέντρο... Μέσα μου
σκέψεις διάφορες... Ένιωθα πως είχα συγχωρέσει τους πάντες όμως άραγε με είχαν συγχωρέσει
όλοι για ότι άθελα τους έκανα κακό όπως θα ήθελα;;; Κυρίως κάποιο πολυαγαπημένο άτομο της
στενής οικογένειας που δεν μου απήυθυνε πια καν τον λόγο... Σκεφτόμουν να καλέσω το κινητό
και να ευχηθώ Καλή Ανάσταση... Και μετάνιωνα... όχι τόσο για να μην πικραθώ αν μου μιλούσε
άσχημα... Ο βρεγμένος δεν φοβάται την βροχή...Δεν ήθελα όμως να γίνω αιτία να φερθεί άσχημα
μέρα που ήταν... Σκέφτηκα... "Ας είναι καλά κι ας είναι μακρυά μου... Εσύ θα βρεις τον τρόπο να
φτάσουν οι ευχές μου ... Πέρασα σε άλλες σκέψεις μετά.... Και να που δυο γωνίες πιο κάτω
συναντιόμαστε... Μήνες είχαμε να συναντηθούμε... Ευχήθηκα με χαμόγελο... Αντευχήθηκε ήρεμα
και χαμογελαστά... Οι δρόμοι μας χώρισαν πάλι... Όμως ένα ακόμα μικρό θαύμα είχε γίνει....
Όφειλα να τα λέω σε όλους αυτά... Αφήνοντας τον καθένα ελεύθερο να κρίνει από μόνος του τι
πιστεύει ότι συνέβαινε... Και το έκανα... με κάθε ευκαιρία... Ήταν η δική μου μαρτυρία για την
Παρουσία Του στην ζωή μου...
Χθες η μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου έδειξε ότι οι μεταστάσεις συρρικνώθηκαν έως
εξαφανίστηκαν... Το μεγάλο θαύμα, η πρώτη μεγάλη νίκη ενάντια στο τέρας έγινε... Ήξερα ότι
θα γίνει μέσα μου... Δεν πίστευα ότι θα γίνει... Είχα αρχίσει να πιστεύω πως έγινε... Και έγινε....
Πατέρα Γεώργιε ευχαριστώ... Χάρη σε εσάς βρήκα τον δρόμο... Χάρη σε σας δυνάμωσε εκείνο το
μικρό φυτό στην ψυχή μου κι έγινε δέντρο γερό και δυνατό....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου